Batı düşüncesi, yukarıda özetlenen Grek cahiliyesinden sonra “dinin egemenliği” dönemine girmiştir. Aslında böyle bir geçişle, cahiliyenin karanlığından “Nur”un aydınlığına çıkması gerekirken, yeni karanlıklara sürüklenmiştir. Bu da, Hıristiyanlığın, tevhid ekseninden saptırılmış, şirke bulaşmış bir kilise dini olarak, aklı tamamen devre dışı bırakacak derecede, dayatılmasından kaynaklanmıştır. Grek cahiliyesindeki, aklın her şeyin tek ve nihai belirleyeni olduğu sapmasına ölçüsüz bir tepki göstererek, “Aklın, doğruluğun ve bilgeliğin yolunu gösteremeyeceği” iddiasıyla, bu sefer aklı tamamen dışlayan başka bir sapmaya sürükleniyorlardı. İnsanın kendi içindeki “Tanrı”ya (akıla) uyması ve saygı göstermesi gerektiğini söyleyen Stoacı ahlak buyruğu artık putperestlik ve sapkınlık olarak algılanıyordu. “ ‘Kendini bil’ buyruğu, Grek filozof ve düşünürlerinin kullandığı içerikle felsefi anlamda ele alındığında, yalnız etkisiz değil aynı zamanda yanıltıcı ve yanlıştır. İnsanın, kendine ve aklına güvenip onları dinlememesi, tam tersine daha yüksek bir otoritenin sesini duymak üzere kendini susturması gerekir” diyorlardı. “Başka bir yol gösterici ve belirleyici güç olmadan, insan kendi başına kaldığında, yaşadığı küçük çevreyi dünyanın merkezi gibi görmeye ve kendi özel yaşamını, tercihlerini, evrenin ve bütün insanların ölçütü yapmaya eğilimlidir.” Bu sebeple, eski Yunan felsefecileri, vahye ve ilahi olana kapalı bir alanda, insanı ve aklı merkez ve tek belirleyici kılarak, kendi zanlarını bütün insanlığın tabi olacağı ölçütler olarak algılamışlardır. Bu durumu eleştirmekte haklı olan Hristiyanlık ise, kaynaktaki tahrifat ve aklın tamamen devre dışı bırakılması neticesinde, bu sefer merkezi ve hüküm koyma makamını gasp eden Ruhbanın hevasına tabi olunmasına yol açarak yeni bir sapmaya savrulmuş, Kilisenin taassup ve cehaletten kaynaklanan, zanna dayalı iddialarını bütün insanlığın evrensel değerleri gibi dayatmıştır.
İfade iconEmoticon